Mundek

Nie wiem doprawdy, co to się dzieje:
Mundek to smutny, to znów szaleje
Raz wściekle beczy, raz głośno szlocha,
Czy on tak tęskni? A może kocha?
Nie wiem. To dla mnie wielka zagadka
może mu w głowie mąci sąsiadka
co już rzuciła mu mimochodem
że w góry szybciej by samochodem
dotarł, niż tam się pociągiem tłuc
i tak jest w życiu, że "chcieć to móc"?

Skoro go rozpacz pcha w stronę gór
skoro wnerwiony siedzi jak knur
może niech jedzie? W końcu to jego
miejsca kochane. Może dlatego
gnie go nostalgia? On już w pociągu
wspominał wojaż swój na wyciągu
i krajobrazy, serki, kwaśnicę
góralskiej baby barwną spódnicę...

Nie wiem co dalej. Wciąż jestem w kropce

Mundek pod oknem buduje kopce

ogniska pali, wysyła znaki

śmieją się z niego chełmskie chłopaki

że w głowie siano, na karku kłaki,

A on od dawna taki...nijaki...,

tylko wciąż drze się tak przejmująco!

(Przeprawę miałam z bloku zarządcą:

że "wciąż hałasy", "czy sobie radzę?"

i "czy się wreszcie stąd wyprowadzę?)!

Radź co mam robić. Bo być nie może
by tak mi beczał o każdej porze!

:)